Σιγανά και σταθερά αλλάζουν την διαρρύθμιση και την
αρχιτεκτονική της Θεσσαλονίκης έτσι ώστε σιγά σιγά δεν θα θυμίζει τίποτα από το
Ελληνικό παρελθόν της.
Από το έκτρωμα τούβλων, σίδερου και ξύλου που ονομάστηκε
δημαρχιακό μέγαρο Θεσσαλονίκης, στο τούβλο
στην μέση της Θάλασσας που ονομάστηκε μέγαρο μουσικής και στο ρεσιτάλ τσιμέντου
στην «νέα παραλία Θεσσαλονίκης» δεν τους έφταναν μόνο αυτά. Σιγανά αντικαθιστούν
τα μικρά αγάλματα κλασικού ρυθμού που
είναι διάσπαρτα μέσα στην πόλη με εκτρώματα «αφηρημένης» τέχνης που δεν έχουν
τίποτα να πουν και τίποτα να δείξουν.